De kinderen zijn nu een aantal weken thuis en er wordt verwacht dat zij thuis ijverig aan de slag gaan met hun schoolwerk. Ik weet niet hoe dit bij jullie gaat maar hier ging dit alles behalve van een leie dakje.
De eerste dagen was het heel interessant om digitaal aan de slag te gaan. Ze waren enthousiast, dat beloofde veel goeds..
Toen kwamen er steeds meer dingen die moesten, elke dag een uur inloggen om contact te hebben met de leerkracht en medeleerlingen, weekplanningen waarvan verwacht werd dat ze daarmee aan de slag gingen. Mooie initiatieven vanuit school, leerkrachten die enorm hun best doen om het digitale onderwijs zo goed mogelijk vorm te geven. Maar hier ging het mis...
De kinderen gingen er alle drie op hun eigen manier mee om. Maar vooral bij 1 van hen riep dit alles zo ontzettend veel weerstand op. Alles is anders, de wereld staat op haar kop. Zeker als je wat gevoeliger bent, heb je hier op z’n tijd echt wel last van. En dan MOET je ook nog van alles van school, terwijl je thuis bent. De weerstand zorgde voor veel ruzie, discussie en frustratie.
Dit kon toch niet de bedoeling zijn?
Ik ben gaan voelen, wat wil hier gezien worden? Wat wordt hier gespiegeld?
Hier kwam ik mezelf tegen. Elke ochtend zat ik klaar met de kinders om aan de schooldag te beginnen. Uren zat ik naast hen om ze te helpen en begeleiden. Maar waarom? Met welke motivatie? Ik wilde graag de lijstjes afwerken, kwam er voor mezelf achter dat ik vooral aan de eisen wilde voldoen van school en de juf of meneer. Het zou mij toch niet overkomen dat mijn kinderen straks hun werk niet af zouden hebben? Ik met mijn pedagogische achtergrond zou dit varkentje toch wel even wassen? Ik wilde het zo graag goed doen.
Mijn kind maakte werkjes met stoom uit zijn oren en veel weerstand. Het schoolwerk werkte als een rode lap op een stier. Onder deze omstandigheden leer je niet, dan overleef je.
Diep van binnen voelde ik dat ik het los mocht laten. Ik ben niet hun juf, ik ben hun moeder. Binnen mijn gezin is nu behoefte aan rust, ruimte om te ZIJN. De wereld vergaat niet als de kinderen een paar weken wat minder aan school doen. En ik ben geen minder goede moeder als ze niet al hun schoolwerk af hebben.
Dit was wat mijn kind mij liet zien. Het MOETEN loslaten.
Ja dat is het…
Ik zocht nog even naar bevestiging door de juf te mailen of ze contact met me op wilde nemen. Graag kreeg ik van haar een soort van toestemming. Ze belde een paar dagen later. Intussen had ik hier thuis het roer omgegooid, helemaal zelf besloten.
“Lieve schat, je hoeft niets meer voor school te doen, helemaal niets. Je mag gaan doen waar jij behoefte aan hebt en blij van wordt”. De frustratie verdween bij kindlief uit de ogen en er verscheen een grote glimlach. ”Echt?, vind de juf dat ook goed?” Mijn kind wil het ook graag goed doen en aan de verwachtingen van de juf voldoen (de appel valt niet ver van de boom). Eigenlijk deed het er niet toe, want deze beslissing voelde zo goed voor ons. Maar toen de juf belde en zei: “Renske laat het los, er zijn belangrijkere dingen in het leven dan school”, was dat toch wel erg fijn.
De volgende dag heeft mijn kind in twee uur tijd schoolwerk gemaakt voor twee dagen, niet omdat het MOEST maar omdat het kon!
Loslaten....mijn les op dit moment❤️