door renskehermus
•
03 mei, 2020
Loslaten…mijn les op dit moment Mijn destijds drie jarige dochter zat prima in haar vel, ging met veel plezier naar het kinderdagverblijf, was vrolijk, niets aan de hand zou je zeggen. Er was alleen 1 probleem, zij wilde geen afscheid nemen van haar luier. Ze weigerde naar de WC te gaan en raakte totaal in paniek wanneer we alleen maar voorstelde zonder luier door het leven te gaan. Tja en dat is toch wel lastig als je bijna 4 wordt en dus naar school mag en op school een kind niet mag komen met een luier aan. Op het kinderdagverblijf wilde ze met ons in gesprek, de druk op onze dochter werd liefdevol opgevoerd. Ze week af van de standaard, wat was hier aan de hand? Op haar toekomstige school ben ik gaan praten en daar werd me geadviseerd om via de huisarts een afspraak te maken in het ziekenhuis op de poep en plas poli. Deze hele situatie raakte mij als moeder enorm. Natuurlijk hadden wij als ouders gewoon geen luiers meer kunnen kopen en zo onze dochter min of meer kunnen dwingen, maar dat voelde helemaal niet goed. Ik voelde van alles. Onmacht, waarom wilde ze niet gewoon net als alle andere kinderen zindelijk worden. Ze was eigenlijk al lang zindelijk, dat voelde ik aan alles. Haar plekje op het kinderdagverblijf zou komen te vervallen als ze vier werd en op school mocht ze niet komen met een luier. Paniek voelde ik ook, wat nu? Ik moest gewoon werken, waar moest mijn kind dan heen? Ik wilde deze situatie zo graag oplossen maar dat lukte niet. Op het moment dat school voorstelde om een afspraak te maken in het ziekenhuis voelde ik daar zoveel weerstand tegen. Met mijn dochter was niets mis… ik ben gaan zakken in mijn lijf, uit mijn hoofd terug naar mijn gevoel. Wat wilde deze hele situatie MIJ zeggen? En daar was ineens het inzicht waar ik zo lang naar op zoek was. Wie wilde niet naar school? Dat was niet mijn dochter…. IK wilde niet dat mijn laatste, jongste kind naar school ging. Ook al riep ik heel hard dat ik daar geen problemen mee had. Ik voelde eenzaamheid bij de gedachte dat ik dan alleen thuis zou zijn, daar hield ik niet van. Alleen met mezelf, ineens ruimte om te voelen, ruimte voor al die dingen die ik jaren weg had kunnen stoppen omdat ik het gewoon weg te druk had met mijn gezin. Ik wilde mijn dochter onbewust niet loslaten en zij voelde dit feilloos aan. Zij wilde haar luier niet loslaten. Zindelijk worden is ook een vorm van loslaten. Vasthouden aan haar luier, betekende dat ze niet naar school mocht en dus thuis kon blijven bij haar moeder die onbewust uitstraalde dat ze haar nodig had. Dit is wat kinderen doen. Zij voelen feilloos aan wat er onbewust speelt bij jou als ouder en spiegelen dit aan jou, zodat jij jezelf hier bewust van kunt worden. Je kunt als ouder aan de slag met jouw eigen stuk en het kind kan het letterlijk loslaten. Oke, het besef van mijn rol in dit geheel zorgde voor veel verdriet. Ik heb wat tranen gehuild. Wat had ik nu nodig? Wat hadden wij nu nodig? Ik voelde aan alles dat we samen iets meer tijd nodig hadden om onze periode samen op een fijne manier af te sluiten. En als je dat uitstraalt zal je zien dat je dit ook aantrekt en de wereld om je heen meewerkt. Binnen een week was geregeld dat mijn dochter tot aan de zomervakantie nog naar het kinderdagverblijf kon gaan. School stemde in met een halve dag per week oefenen met luier aan. En de andere dagen? Die hebben we samen intens genoten. We hebben samen nog een peuterzwemcursus gedaan, wij met z’n tweetjes. Zo fijn! Zelf ben ik aan de slag gegaan met mijn eigen stuk, het niet graag alleen willen zijn, het min of meer onthand zijn zonder kinderen om me heen, wie ben ik naast mijn rol als moeder. Waar nodig heb ik hier hulp bij gevraagd en ben tot hele mooie en waardevolle inzichten gekomen. Een tijdje later kwam mijn dochter met de mededeling dat zij overdag geen luier meer aan wilde en was vanaf dat moment zo zindelijk als het maar zijn kan. Zij had vertrouwen en kon loslaten en haar moeder ook! Dit is één van de vele mooie, bijzondere maar ook vaak confronterende en niet altijd leuke lessen die ik van mijn kinderen leer. Hier groei je van als ouder en als mens. En die ervaring gun ik jou ook! Loop je ook ergens tegen aan met je kind? Word je geraakt door het gedrag van je kind maar kun je het niet plaatsen? Voel je welkom om hier samen naar te kijken.